Een gedicht uit de pen van Martinus Buijs over het “Oude Maasje”.
“Heusden dichterbij het water”
‘t Moske
Heusden wordt door het water beheerst.
Het Oude Maasje was er vroeger het eerst.
“t Moske” zeggen wij autochtonen.
Een sloot slechts, zeggen mensen, die hier pas wonen.
Langs de boorden van ’t Moske zijn dorpen ontstaan.
Je moet er je gedachte maar eens langs laten gaan.
Van d’ Ophoven naar Herpt, naar Oudheusden op aan.
Naar de Vesting verlegd, dienst als buitengracht gedaan.
En dan weer verder, vanaf de Heusdense gracht
Naar Heesbeen geslingerd, onder de weg door gebracht.
Langs oude mooie huizen, onder het brugje bij het Slot,
gekanaliseerd, door naar Doeveren, tot
aan de Zeedijk, er onderdoor en dan naar het gemaal
van Gansoijen, het vroeger dorp. Dat ging aan de haal
toen de Bergsche Maas moest worden gegraven
Gansoijen werd toen als dorp begraven.
Tot 1900 nog verbonden met open zee.
Slechts de sluis in de Zeedijk hielp nog mee
om bij storm het vloedwater buiten te keren,
tenminste als de Zeedijk zich voldoende kon weren.
Door de Bergse Maas en het Drongelens Kanaal
veranderde veel, er kwam zelfs een gemaal
dat heel veel water op de Maas kan lozen.
Het laagste polderdeel is daar voor gekozen.
’t Moske was millennia geleden de Maas
Het water was in die tijden de baas
over grote delen van ons gebied
’s-Winters heel breed, zomers haast niet
terug te vinden tussen haar boorden
waarlangs vele van ons zijn geboren.